Abraham op een rendier deel 3

Abraham op Reindeer Lake, deel 3

De kop is er af. Visdag 1 en 2 zitten er op met goed resultaat.

Visdag 1: Waar te beginnen als je nieuw bent op een meer half zo groot als Nederland? Gelukkig hoef ik die vraag niet te beantwoorden, want dat doet een gids voor je die je meeneemt naar de beste plekken van dat moment. Zaterdagochtend sta ik om 7 uur al strak aangekleed met de haartjes gekamd klaar om te gaan. Door de jetlag was ik al om 6 uur wakker, maar het was heerlijk slapen in mijn eigen blokhut. Schoon, goed bed, lekkere douche, beetje gedateerd maar dat mag de pret niet drukken. Vrijdagavond had ik de hengels al in orde gemaakt en alle spullen klaargezet. Het beloofd een hete dag te worden met een grotendeels wolkeloze lucht en heel weinig wind. Ideaal snoekweer dus maar niet heus, maar we gaan ervoor.

Mijn gids is al vroeg gearriveerd met wat andere mensen vanuit Southend, en heeft de boot al geprepareerd als ik nog aan mijn ontbijt zit. Grilltoestel, houten kist met etenswaren, schepnet, rugzak en wat klein kunstaas liggen al in de boot. Mijn spullen er nog bij en we zijn compleet. Mijn gids voor deze week heet Lorne en is van Cree afkomst, en een kwart Iers. Een niet voor de hand combinatie in mijn ogen, maar al snel blijkt waarom. Voorouders zijn van Ierse afkomst en getrouwd met locals. Lorne is een goedlachse man van 48 jaar, heeft maar liefst zes kinderen en werkt in de zomer als visgids en in de winter als houthakker. We raken al snel aan de praat en blijken redelijk dezelfde humor te hebben. Deze man kent het meer hier op zijn duimpje en gaat me naar de mooiste baaitjes, riffen en eilanden brengen. Ik verwacht de eerste dag nog niet zoveel van het vissen vanwege de hitte, maar ingesmeerd en met petje en zonnebril op gaan we lekker op pad. De 50 pk Yamaha brengt ons al snel in plane en we zoeven naar de eerste mooie baaien.

Het is erg bizar dat de locals hier al eeuwenlang de opbrengsten van het meer gebruiken om van te leven, en er in de negentiende eeuw ineens blanke overheersing begon die alles jatte wat er te jatten valt. Intussen heeft de lokale bevolking zijn draai gevonden in een maatschappij die voornamelijk van bosbouw en visserij leeft, en door het aanwezige vistoerisme van de aanwezige lodges ook voor ander werk zorgt. Lorne is het perfecte voorbeeld van een local die door opgroeien aan dit meer precies weet waar de vis op welk moment van het jaar uithangt en aan windrichting, zon, wolken en aasvis kan zien waar we moeten zijn. Fenomenaal is deze kennis en zal op onze eerste twee visdagen erg vaak van nut zijn.

De eerste baaitjes die we aandoen leveren enkele kleine snoekjes op. We proberen steeds in ondiepe delen te achterhalen of er nog na de paai achtergebleven grotere exemplaren zijn blijven hangen. Dit blijkt niet zo te zijn. De grotere exemplaren zijn niet te vinden. In de baaien waar we starten ligt op elk mooi hoekje wel een kleine snoek die actief is. Al gauw staat de teller op 10 vissen, allemaal tussen de 40 en 70 cm. Proberend welk kunstaas het beste werkt experimenteer ik met jerkbaits, spinnerbaits, lepels en kleine Fatso’s. Lepels doen het het beste, en gek genoeg laten de snoeken de Bossels en andere jerkbaits volledig links liggen. We vissen onder de steeds heter wordende hemel lekker door, kletsen wat over onze kinderen, hobby’s, leefgewoonten en ik blijf vangen. Steeds als we een baai binnenvaren houdt Lorne de boot op zijn plek, navigeert wat naar links of rechts als ik dat vraag, en concentreert zich volledig op mijn vismogelijkheden. Wat een service is dit zeg, ik voel me gewoon een beetje bezwaard met een heel werpdek voorin voor mezelf. Halverwege de dag staat de teller al op 19 vissen, waaronder een tachtiger. Klein maar fijn zullen we maar zeggen. Sommige plekken vang ik er 3 a 4 achter elkaar, en wat zijn ze allemaal supersterk, niet normaal. Keiharde vechters die maar doorgaan.

Voor mijn eerste shorelunch varen we naar een mooi plekje en laden de spullen uit. Ik help Lorne om het Grilltoestel in elkaar te zetten en Lorne start met het fileren van een van de gevangen snoeken en bereid een heerlijk maal. Een shorelunch bestaat uit je gevangen vis (snoek of forel), gebakken aardappeltjes en bonen in tomatensaus. Een superlekker maaltje van eigen bron. Waar we in Nederland een aversie hebben tegen snoek meenemen en snoek bekend staat as enorme gratenvis, is dat hier lokaal heel anders. De Cree bevolking beschouwen snoek als delicatesse, en dat heb ik geweten. Alsof je kibbeling gaat halen bij de viskraam, man wat lekker. Gepaneerd en gefrituurd in olie. Aardappeltjes met uitjes idem. Op de foto’s en filmpjes kun je zien waarom dit een geslaagd maaltje is, en dat elke visdag voor je klaargemaakt.

Na de lunch vang ik meteen een mooie negentiger en de baaitjes worden mooier en mooier. In meerdere baaitjes is het bijna elke worp raak, maar allemaal klein. Nadat ik een kleine chatterbait aan de speld knoop, gaat het volkomen los. Het lichte, maar strakke reishengeltje wat ik van mijn buurman geleend heb (bedankt Martien) staat continue krom, achter elkaar klappen ze op de kleine chatterbait en sommige springen al kronkelend het water uit tijdens de dril. Wat een plezier is dit op licht materiaal. In twee baaitjes liggen de snoeken werkelijk opgestapeld. Elke worp is hier een aanbeet of volger, niet normaal. Tegen het einde van de middag attendeert Lorne me dat we weer terug moeten en haalt me uit mijn droom. We scheuren terug naar de lodge en daar aangekomen staat het avondeten al klaar. Wat een openingsdag. Met 38 snoeken een geweldig begin.

Visdag 2: Zodra ik wakker ben kijk ik even uit het raam. Bewolkt en een beetje wind. Gaaf, beter snoekweer dus. Eerst lekker even douchen en dan ontbijten. Lorne is er alweer en de boot ligt alweer klaar. French toast met diverse extra’s en koffie. Vandaag naar het noorden in plaats van het zuiden. Diverse grote en kleine baaien met plantenvelden staan op het programma. Waar het water gisteren spiegelglad was nu golven van decimeters hoog. Ongeveer 12 kts, windkracht vier is voorspeld, dus we kunnen een hobbelig ritje tegemoet zien met ongeveer een half uur varen voor de boeg. Vandaag gaan we big pike territory in volgens Lorne met deze weersomstandigheden.

We starten in een doorgang tussen twee eilanden en al gauw ligt er een tachtiger in de boot: lunch is binnen volgens Lorne. Verder dan drie snoeken komen we niet in dit gebied, maar we starten goed. Hier en daar moeten we door flinke golven ploegen, maar steeds weer weten we snoek te vinden. Ze zijn echter beduidend slomer dan gisteren, en volgens Lorne heeft dat met de weersomstandigheden te maken, die compleet zijn omgeslagen. Een plotselinge weersverandering is nooit goed voor de vangsten, ook hier niet. Het gebied waar we zijn heeft een lange nauwere doorgang tussen twee lange eilanden en een aantal baaien en inlaten aan de oostkant van het meer. In een van die inlaten treffen we een rotsachtig rif aan waar volgens Lorne diverse meterplus vissen vanaf zijn gekomen. Na wat worpjes zien we opeens jagende snoek. Mijn lepel en jerkbait worden echter volledig onaangetast gelaten. Als er nog een staart van een jagende snoek bovenkomt maar mijn kunstaas volledig negeert besluit ik mijn presentatie te veranderen. Het blijkt een rotsachtig rif op ongeveer een meter diepte te zijn waar de snoeken komen jagen, en daarna via de dropoff weer on de diepte verdwijnen. Kijkend naar de windrichting wijst Lorne de perfecte plek aan waar volgens hem grote vissen moeten liggen. Ik verwissel mijn lepel voor een 15 cm shadje met paddletail van Fox in snoekkleur met een loodkopje van 10 gram voor een tragere, flapperende presentatie. Ik werp precies op de plek die Lorne aanwijst en vrijwel meteen gaat mijn hengel tot het handvat krom. Een flinke vis is compleet over de shad heen geschoven en levert mooi strijd. In de boot laat het meetlint precies 40 inch zien, de maat die hier als groot beschouwd wordt. Precies een meter lang, en de eerste metervis is een feit. Wat een sterke bak. Op hetzelfde rif vang ik twee worpen later mijn eerste meerforel. Die zouden nu dieper moeten zitten maar deze had blijkbaar even geen zin.

We vissen diverse baaien en systemen uit maar het gaat maar mondjesmaat. Duidelijk een veel mindere dag dan gisteren qua aantallen. Anyway, nog steeds verwend door geregeld een snoek aan de haak geniet ik enorm. Het blijft bizar dat je een hele boot voor jezelf hebt en je bootmaatje gids, meteoroloog, kok, chauffeur en praatpaal ineen is. De kleintjes zijnredelijk actief, maar de grotere exemplaren houden het even voor gezien. De wind is nog wat verder aangewakkerd en daarom besluiten we te gaan lunchen. Na de lunch neemt de wind wat af en varen we naar een baaiensysteem aan de overkant. We vangen op wat kleintjes na ook hier niets bijzonders. Op een 25cm grote tru line roach een snoekje van 35cm [e-1f60a]. We besluiten voor de laatste anderhalf uur het eerder beviste rif weer op te zoeken. Ik knoop een burbot (kwabaal) imitatie aan de speld nadat Lorne vertelt dat kwabaal hier hoog op het menu van onze vriend Esox staat en dat deze vrij ondiep te vinden zijn op Reindeer Lake. We zien enkele wat grotere snoeken zwemmen en jagen op het rif, en bij mijn derde worp zie ik een enorme kop draaien naar mijn shad en deze volgen. Deze snoek is nog een stukje groter dan de 40 inch vis van vanochtend en versneld als mijn shad bijna binnen gedraaid is. Net op het moment dat ze met opengesperde bek over mijn aasje wil schuiven mist ze de shad op 10cm en draait weg. Twintig worpen laten weet ik dat de snoeken het rif maar 1x op komen om te jagen.

In de namiddag bezoeken we nog enkele prachtige baaien, en vangen hier en daar mooie visjes. Wel alles weer klein. Anders dan in Nederland liggen hier snoeken van klein formaat en groot formaat door elkaar op een stek. Doorgaans gebeurt dit in Nederland minder vaak omdat de kleintjes dan worden opgevreten, maar hier gaat het gebroederlijk samen blijkbaar. Wederom zeer sterke vissen en lepels en kleine shads hebben vandaag de voorkeur. Na een lange dag op het woelige water keren we tevreden huiswaarts met 18 vissen. Avondeten staat wederom klaar, en ook zijn er twee nieuwe groepen gasten gearriveerd. Een stel uit Wyoming, waar Trey woont en een gezin uit Montana, een oud maatje van Trey. Het is erg leuk om visverhalen uit te wisselen maar ook om een beter kijkje onder de motorkap te krijgen van het leven in de Verenigde Staten. Leuke gesprekken volgen en om 10 uur plof ik afgedraaid mijn bed in. Op naar visdag drie.